I uczył prawdy, co nam z nieba świeci,
To się - bywało - otacza biednymi,
A wiele matek niesie mu swe dzieci,
Aby kładł na nie modlitwę i ręce,
I błogosławił ich latka dziecięce.
2. Więc raz, kiedy się tłum dzieci przygarnie,
Ten i ów z Uczniów pacholę ofuka,
Że takie śmiałe i że tak niekarnie
Ciśnie się społem, i ładu nie szuka.
A nasz Pan Jezus, słysząc to fukanie,
Dajcie - rzekł - dziatkom zbliżyć się w pokoju. (...)
***
3. Chryste, gdy czytam te boskie Twej słowa,
Jedną mam prośbę i jedno błaganie:
Niech mnie ich świętość od zmazy zachowa,
Dziecięciem Twoim daj zostać mi, Panie!
tekst: Maria Konopnicka
muzyka: Maciej Figas ISCR
